Βαν’τ Χοφ, Γιάκομπους Χένρικους

(Jacobus Hendricus Van’t Hοff, Ρότερνταμ 1852 – Βερολίνο 1911). Ολλανδός χημικός. Σπούδασε στο Ντελφτ και στο Λέιντεν και παρακολούθησε τα μαθήματα του Κεκιλέ στη Γερμανία και του Βιρτς στη Γαλλία. Έγινε καθηγητής της χημείας πρώτα στα πανεπιστήμια της Ουτρέχτης και του Άμστερνταμ και το 1894 προσκλήθηκε στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου πραγματοποίησε τις πιο σημαντικές εργασίες του. Μελετώντας τις οργανικές ενώσεις και το πρόβλημα της ασυμμετρίας τους, εδραίωσε (1874), ανεξάρτητα από τον Λε Μπελ, τη διάταξη στον χώρο των τεσσάρων σθενών του άνθρακα προς την κορυφή ενός κανονικού τετραέδρου, το κέντρο του οποίου κατέχεται από αυτό το άτομο. Για τις θεωρίες του πάνω στη συμπεριφορά των αραιών διαλυμάτων και των σχετικών φαινομένων των οσμώσεων, θεωρήθηκε θεμελιωτής της σύγχρονης φυσικοχημείας. Απέδειξε ότι οι νόμοι που ρυθμίζουν την οσμωτική πίεση, σε συνάρτηση με τη θερμοκρασία και τη συγκέντρωση, είναι όμοιοι με εκείνους που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των αερίων και ότι η οσμωτική πίεση και η πίεση των αερίων σε καθορισμένο όγκο και στον ίδιο αριθμό μορίων έχουν την αυτή τιμή στην ίδια θερμοκρασία. Για τους νόμους που διατύπωσε για τα διαλύματα, τιμήθηκε το 1901 με το βραβείο Νομπέλ χημείας. συντελεστής Β.Χ. Ένας συντελεστής (i) που εισάγεται στην εξίσωση της οσμωτικής πίεσης των ηλεκτρολυτών, επειδή τα ηλεκτρολυτικά διαλύματα εμφανίζουν μεγαλύτερη οσμωτική πίεση από αυτή που προβλέπει η εξίσωση, εξαιτίας της διάστασης των μορίων σε ιόντα. Ο συντελεστής Β.Χ. ισούται με τον λόγο του πραγματικού αριθμού των σωματίων που υπάρχουν στο διάλυμα προς τον αριθμό αυτών που θα υπάρχουν αν δεν συνέβαινε η διάσταση. Η εξίσωση της οσμωτικής πίεσης (Π) των ηλεκτρολυτών γίνεται επομένως: Π·ν = iRT.